دوازده شاعر معاصر فقید، برای زیارت خانه خدا، همراه هم سوار بر پروازی به سمت مکه می‌شوند. در این سفر معنوی، هر کدام با زبان شعر به ستایش خالق هستی می‌پردازند:
1. فروغ فرخزاد:
از این ارتفاع، جهان چون قطعه‌ای از بهشت می‌نماید
خدایا، در این نزدیکی‌های دور، تو را چه نزدیک احساس می‌کنم
2. سهراب سپهری:
ای خدا، ای ترانه‌ی هستی‌بخش
من مسافر کوچه‌های خاکی‌ام
به سویت پرواز می‌کنم، تا در مکه عطر تو را بیابم
3. فریدون مشیری:
ای که عشق به جهان دمیده‌ای
در این سفر به دیدار خانه‌ات
هر صدایی، هر دمی، نوای توست
4. احمد شاملو:
به پرواز درآمده‌ام، تا بلکه یافتنِ تو آسان‌تر باشد
در این ارتفاعات، شاید صدایم به تو نزدیک‌تر شود
5. مهدی اخوان ثالث:
در این دوردست‌ها، زمزمه‌ای هست از تو
در این بیکرانگی، تو را می‌جویم خدای من
6. شهریار:
به راهی زدم که عشق می‌برد به خانه‌ی تو
هر لحظه و هر نفس، با نام تو شیرین‌تر می‌شود
7. پروین اعتصامی:
در این سفر به جستجوی جمال تو برخاسته‌ام
تا دل به دریای بی‌کران مهربانی‌ات بسپارم
8. سیاوش کسرایی:
بر بال‌های هواپیما، قصائد نیایش می‌نویسم
تا برسم به جایی که تو هستی بی‌واسطه و صمیمی
9. بیژن جلالی:
در این سکوت آسمان‌ها، حضور تو جاری‌ست
من می‌آیم، تا در حرمت، نفسی تازه کنم
10. نادر نادرپور:
از خاک تا آسمان، سفری‌ست که به تو ختم می‌شود
هر کوچه‌ی این سفر، خاطره‌ای از مهر تو دارد
11. منوچهر آتشی:
در این پرواز، من به دنبال نشانه‌هایی از روشنایی‌ام
تا در میان کعبه، بازتابی از نور تو را ببینم
12. گلستان:
ای خدای مهربان، این سفر معنوی
فرصتی‌ست برای ستایش نام تو
در کنار خانه‌ای که عشق را گرامی می‌دارد
و همانطور که هواپیما در آسمان‌ها به پیش می‌رود، شعرهای شاعران فقید، مانند نیایش‌هایی آسمانی، در هوای مقدس حرم به صدا درمی‌آیند و روح آن‌ها در مسیر معنویت به پرواز درمی‌آید.