در خلوت سبز باغ‌ها
می‌نشینم و به نجوای برگ‌ها گوش می‌دهم
آسمان چه بی‌پایان است
و من تنها یک نقطه کوچک
در اتصال به نقطه بازگشت
رود به آرامی از کنارم می‌گذرد
گاهی به درونش خیره می‌شوم
می‌بینم تصویری از آسمان
در این آینه‌ی جاری
تمامیِ زیبایی‌ها را بازتاب می‌دهد
در این فضای وسیع
گویی صدای پای آب را می‌شنوم
که می‌خواندم به سفر
سفری به دل طبیعت
به جایی دور از هیاهو
جایی که فقط صدای نفس‌های عمیقم باشد
و دلم، که در هر تپش
با همه‌ی وجود
زیبایی‌های این جهان را درک می‌کند